سنگ عقیق قدیمی با خط برعکس 
متن: حُسَینُ مِنّی وَ اَنَا مِن حُسَین
تاریخ:1281


معنای اوّلی که از حُسَینُ مِنّی وَ اَنَا مِن حُسَین به ذهن می‌آید این است که ریشه‌ی وجودی‌ حسین علیه‌السلام، پیغمبر اکرم صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم است. حسین علیه‌السلام نوه‌ی پیامبر است. حسین از پیامبر است. حسین در دامان دختر پیامبر تربیت شد، رشد کرد و پرورش یافت. در آغوش رسول الله پناه داشت و دست پرورده‌ی پیامبر و دختر پیامبر است. این معنای ظاهری حُسَینُ مِنّی است وَ اَنَا مِن حُسَین: اینکه من از حسینم، باز معنای ظاهری‌اش می‌تواند این باشد که در واقع بقای من و مکتب من، بقای من به عنوان شخصیت حقوقی‌ام، یعنی به عنوان رسول خدا با یک رسالت عظیم و پیام بزرگی که پیام جاودانه‌ی تاریخ است و ختم کننده‌ی همه‌‌ی ادیان الهی است، وابسته به اباعبدالله الحسین علیه‌السلام است. یعنی این خون حسین بود که بقای اسلام را تضمین کرد والاّ اگر واقعه‌ی عاشورا و این جانبازی عاشقانه‌ی اباعبدالله الحسین نبود، خبری از اسلام امروز باقی نبود. اینکه اسلام تا قیام قیامت در عالم باقی خواهد ماند، مرهون اباعبدالله الحسین علیه‌السلام است. پس اگر امروز ما اسمی از پیامبر اکرم صلّی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم می‌شنویم، با شخصیت حضرت آشنا می‌شویم، با آموزه‌ها و تعالیم حضرت آشنا می‌شویم، به برکت اباعبدالله الحسین علیه‌السلام است. لذا معنای وَ اَنَا مِن حُسَین می‌تواند این باشد.